![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibhRohpk-wluwXkUHE_a9d2gU7tI1k00EshYYaqglYcFsbvWqE8755ObkTqIeGZGALDyB5Z5c4Z6Yi219thq2iAsuU-3bns3m6K6rnpvkJm_HzBByNSmTm_RKPMzhgUoEhoH_IXsqusATz/s200/ranas.jpg)
Habia una vez dos ranas que cayeron en un recipiente de nata. Inmediatamente se dieron cuenta de que se hundian: era imposible nadar o flotar demasiado tiempo en esa masa espesa como arenas movedizas. Al principo, las dos ranas patalearon en la nata para llegar al borde del recipiente. Pero era inutil; sólo conseguian chapotear en el mismo lugar y hundirse. Sentian que cada vez era mas dificil salir a la superficie y respirar.
una de ellas dijo en voz alta: "No puedo más. Es imposible salir de aqui. En esta materia no se puede nadar. Ya que voy a morir, no veo por qué prolongar este sufrimiento. No entiendo qué sentido tiene morir agotada por un esfuerzo estéril".
Dicho esto, dejó de patalear y se hundió con con rapidez siendo literalmente tragada por el espeso liquido blanco.
La otra rana, más persistente o quizá más tozuda se dijo "¡No hay manera! Nada se puede hacer para avanzar en esta cosa. Sin embargo, aunque se acerque la muerte, prefiero luchar hasta mi último aliento. No quiero morir ni un segundo antes de que llegue mi hora".
Siguió pataleando y chapoteando siempre en el mismo lugar sin avanzar ni un centimetro, durante horas y horas.
Y de pronto, de tanto patalear y batir las ancas, agitar y patalear, la nata se convirtió en mantequilla.
Sorprendida, la rana dio un salto y, patinando, llegó hasta el borde del recipiente. Desde alli, pudo regresar a casa croando alegremente.
________________________________________________
Reflexió: A vegades, ens donem per vençuts massa aviat. Però sempre s'ha de lluitar fins al últim moment perquè encara que no s'aconsegueixin els objectius, tindrem la consciència tranquila.
No hay comentarios:
Publicar un comentario